ارزیابی مدل ساختاری رابطه عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان: نقش میانجی کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی

مقدمه: پیشرفت تحصیلی به دلیل پیامد‌ها و اثرات فردی و اجتماعی، همواره جزء اصلی‌ترین سازه‌های مورد توجه بوده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی مدل ساختاری رابطه عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان: نقش میانجی کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی در سال تحصیلی 95-94 در شهر اصفهان صورت گرفت. روش‌ها: دراین مطالعه توصیفی همبستگی 540 نفر از نوجوانان مقطع دبیرستان شهر اصفهان در سال تحصیلی 95-94 شرکت نمودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه سنجش خانواده (FAD)، پرسشنامه سنجش بدرفتاری والدین دیمیر(Demare)، پرسشنامه خودکارآمدی مورگان- جینکز(Morgan-Jinks) و مقیاس کفایت اجتماعی فلنر(Fellner) بود. داده‌ها با استفاده از برنامه نرم‌افزار lisrel و به روش تحلیل مسیر مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که ضرایب تأثیر عملکرد خانواده بر پیشرفت تحصیلی و خودکار آمدی تأثیر معنادار دارد. تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که کفایت اجتماعی با عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین رابطه معناداری دارد، اما در مدل ضرایب پیش‌‍‌بینی توسط آزمون تحلیل مسیر این ضرایب و تأثیر‌ها معنادار نشد. همچنین همچنین ضرایب تأثیر عملکرد خانواده با واسطه خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی، و نیز بدرفتاری والدین بر پیشرفت تحصیلی، بدرفتاری والدین بر خودکار آمدی، بدرفتاری والدین با واسطه خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی و نیز تأثیر خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد عملکرد خانواده بر پیشرفت تحصیلی و خودکار آمدی تأثیر دارد و برنامه‌ریزی برای بهبود این متغیرها جزء ضرورت‌های نظام آموزشی است. توجه به متغیرهای تاثیر گذار در پیشرفت تحصیلی نوجوانان می تواند زمینه رشدو پیشرفت تحصیلی در دوران آموزش عالی را نیز فراهم سازد.